موانع برقراری ارتباط موثر پرستار- بیمار از دیدگاه پرستاران

مقدمه: برقراری ارتباط موثر با بیماران یکی از ویژگی های اساسی مراقبت های پرستاری است. با این حال، اغلب پژوهش ها ارتباط پرستاران با بیماران را ضعیف توصیف کرده اند. شناخت موانع ارتباط موثر پرستار- بیمار این امکان را فراهم می کند که مسیر اقدامات برای برطرف کردن این موانع روشن شود. هدف از پژوهش حاضر تعیین موانع برقراری ارتباط موثر پرستار – بیمار از دیدگاه پرستاران می باشد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که در تیر ماه سال 1392 در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی جهرم صورت گرفته است. نمونه های مطالعه شامل 100 پرستار بودند که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. داده ها از طریق تکمیل پرسش نامه 30 سؤالی برای پرستاران در چهار حیطه ویژگی های شغلی، عوامل فردی و اجتماعی، شرایط بالینی بیمار و عوامل محیطی بر مبنای مقیاس 5 گزینه ای لیکرت گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss v.19، آمار توصیفی (درصد، فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون ناپارامتری کولموگراف، آزمون من ویتنی و آزمون همبستگی اسپیرمن) انجام شد. یافته ها: بیش ترین مانع برقراری ارتباط موثر پرستار – بیمار مربوط به حیطه ویژگی های شغلی پرستاران با میانگین نمره 80/9±24/78 مشخص شد. عوامل محیطی، عوامل فردی - اجتماعی و شرایط بالینی بیمار به ترتیب، موانع ارتباطی ای بودند که پرستاران تأکید بیش تری بر آن ها داشته اند. در این مطالعه، هم چنین ارتباط آماری معناداری بین میانگین نمره کل موانع ارتباطی پرستار- بیمار با متغیر سن و ساعات کاری پرستاران به دست آمد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که پرستاران عواملی را به عنوان موانع عمده ارتباطی شناسایی کرده اند که در ارتباط با شرایط شغلی آنان است. بنابراین برنامه ریزان و مجریان بخش درمانی باید در راستای برطرف کردن موانع ارتباطی عمده تلاش نمایند و اولویت های بعدی خود را روی دیگر موارد به ویژه مسایلی که در حیطه های مختلف موانع ارتباطی از دید پرستاران بررسی شده متمرکز کنند.